منتقد نویسنده: شیدامهدوی

فیلم “آپاراتچی” اولین ساخته بلند سینمایی قربانعلی طاهرفر است که با حضور در جشنواره فیلم فجر و سپس اکران عمومی، توجهاتی را به خود جلب کرد. این فیلم با محوریت عشق به سینما و تلاش برای رسیدن به رویاها در بستر دهه شصت شمسی، اثری است که سعی دارد حس نوستالژی و شور و اشتیاق را در مخاطب زنده کند.

داستان این فیلم برداشتی آزاد از رمانی با همین نام نوشته روح‌الله رشیدی است و دلبستگی‌های یک نقاش ساختمان عاشق سینما را روایت می‌کند که در تولید چند فیلم کوتاه موفق شده و در آرزوی ساختن نخستین فیلم سینمایی خودش است.

تم و ایده مرکزی: عشق به سینما و دنبال کردن رویاها، تمی جهانی و جذاب است که می‌تواند با بسیاری از مخاطبان ارتباط برقرار کند. فیلم در نمایش این شور و اشتیاق درونی شخصیت اصلی موفق عمل می‌کند.

بازی تورج الوند: بدون شک، تورج الوند در نقش جلیل، نقطه قوت اصلی فیلم است. او توانسته است به خوبی معصومیت، سماجت، و شور و اشتیاق بی‌پایان شخصیت را به تصویر بکشد. بازی او باورپذیر، دلنشین و عاری از اغراق است و بار اصلی فیلم را به دوش می‌کشد. ارتباط مخاطب با شخصیت جلیل تا حد زیادی مدیون بازی روان و صادقانه الوند است.

فضاسازی و اتمسفر: فیلم تا حد زیادی در بازسازی فضای تبریز دهه ۶۰ و نمایش حال و هوای آن دوران موفق است. جزئیات بصری، لباس‌ها، و نوع زندگی مردم در آن دوره به خوبی به تصویر کشیده شده و حس نوستالژی را در مخاطبانی که آن دوره را تجربه کرده‌اند، زنده می‌کند.

صمیمیت و سادگی: “آپاراتچی” فیلمی بی‌ادعا و صمیمی است. این سادگی در روایت و شخصیت‌ها، باعث می‌شود فیلم حس گرمی و نزدیکی به مخاطب داشته باشد.

فیلمنامه و پیرنگ: مهمترین چالش فیلم، فیلمنامه آن است. در حالی که ایده اولیه جذاب است، نحوه پرداخت به داستان و چالش‌های پیش روی جلیل گاهی سطحی به نظر می‌رسد. موانع آنقدر که باید، جدی و پیچیده نیستند و حل شدن برخی مشکلات کمی ساده‌انگارانه صورت می‌گیرد. فیلمنامه در بخش‌هایی از عمق لازم برای تبدیل شدن به اثری ماندگار فاصله می‌گیرد و ممکن است دچار کلیشه‌های رایج در روایت داستان دنبال کردن رویاها شود.

ریتم فیلم: ریتم فیلم در بخش‌هایی کند است و ممکن است برای برخی مخاطبان، به‌خصوص کسانی که با فضای فیلم ارتباط عمیقی برقرار نکنند، خسته‌کننده به نظر برسد.

شخصیت‌پردازی سایر کاراکترها: با اینکه جلیل شخصیت اصلی و محوری است، اما شخصیت‌های فرعی و اطراف او (مانند خانواده، دوستان یا شخصیت منفی احتمالی) کمتر پرداخت شده‌اند و عمق کافی ندارند. این مسئله باعث می‌شود تقابل‌ها و درگیری‌های دراماتیک فیلم آنچنان که باید تاثیرگذار نباشند.

کارگردانی (به عنوان اولین اثر): قربانعلی طاهرفر در اولین تجربه بلند خود، توانسته فضای کلی فیلم را بسازد و بازی خوبی از بازیگر نقش اصلی بگیرد، اما کارگردانی در برخی بخش‌ها ممکن است محتاطانه و فاقد امضای مشخص باشد. این مسئله در اولین فیلم‌ها طبیعی است، اما تاثیر آن بر کلیت اثر قابل توجه است.

“آپاراتچی” فیلمی شریف، گرم و دلنشین است که اصلی‌ترین برگ برنده آن، ایده جذاب حول محور عشق به سینما و بازی بسیار خوب و باورپذیر تورج الوند در نقش اصلی است. فیلم در فضاسازی دهه شصت موفق عمل کرده و حس نوستالژی را به خوبی منتقل می‌کند. با این حال، فیلمنامه اثر در بخش‌هایی دچار ضعف‌هایی در عمق، پیچیدگی و ریتم است که مانع از تبدیل شدن آن به اثری درخشان می‌شود.

این فیلم بیشتر برای علاقه‌مندان به سینمای نوستالژیک، داستان‌های ساده و صمیمی درباره دنبال کردن رویاها و کسانی که می‌خواهند شاهد بازی خوب یک بازیگر جوان باشند، توصیه می‌شود. “آپاراتچی” اثری است که با قلب خود ساخته شده و این صمیمیت و صداقت در آن دیده می‌شود، هرچند که از نظر ساختار و فیلمنامه جای کار بیشتری داشته است. این فیلم را می‌توان شروعی امیدوارکننده برای کارگردان و تاییدی بر توانایی‌های بازیگر نقش اصلی دانست.